آدمی به عشق زنده است.

داشتم فکر می کردم اگه آدم یه روزی مطمئن بشه کسی دوستش نداره ، می میره.

واقعا می میره.

این اطمینان خاطره که آدم رو زنده نگهمیداره. اینه که دلیل بودن آدمیان بر روی زمینه...

بعد فکرکردم عشق ورزیدن مهمتره یا عشق پذیرفتن ؟عاشقی یا معشوقی؟

دیدم اگه کسی رو دوست داشته باشی، تمام کارهات با معنی میشه ؛ زندگیت

مفهوم دیگه ای پیدا میکنه ، زیبا میشه...حتی غم وغصه هات. همه مشکلات رو به

خاطر یا به امید عشقت تحمل می کنی . کوه شداید رو پشت سر میذاری فقط چون

میدونی اون هست.

اما این که کسی تو رو دوست داشته باشه، "دلیل زنده بودن" آدمه ! 

ما ،زنده هستیم چون کسایی هستن که دوستمون دارن و  بهمون عشق

می ورزن...

این جریان عشقی که به سوی ما روانه _هر شب و هروز و هر لحظه_انرژی زنده بودن و

حیات رو درما میدمه .حتی اگه ندونیم و نبینیم.

عشق و محبت تاثیر خودشو داره .حتی از ورای  فاصله ها.

بعد به هرم مازلو فکر کردم...اینکه اگه بچه ت دوستت داره بخاطر نیازهای کدوم پله است؟

پدر و مادرت چی؟ ...همسرت؟ ...همکارت؟ ...دوستت؟...

کاش بشه همه اینا بخاطر ارزشهای والایی که در تو وجود داره دوستت داشته باشن و

بهت عشق بورزن نه فقط بخاطر پله های اول ودوم   ...نه؟